Cotopaxi vulkaan

Zo 17/08/2008
Om 7.00 uur vertrekken we met de 'Biking Dutchman' vanuit Quito richting het zuiden. Het is ontzettend helder en volgens de gids uitzonderlijk mooi weer om deze tocht te doen. We zijn benieuwd!

Er zouden nog twee Duitsers meegaan, maar als deze er na 20 min. er nog niet zijn, vertrekken we.
We rijden met de Jeep met mountaikbikes op het dak over het Andesgebergte en zien onderweg al verschillende vulkanen. In totaal éen stuk of 8. Op sommige vulkanen ligt een berg sneeuw op de top.

Eenmaal op 4500 meter aangekomen, merken we dat we inderdaad een winterjas te weinig bij ons hebben. Gelukkig kunnen we die lenen.
De Cotopaxi is de hoogste actieve vulkaan ter wereld (5897 meter hoog om precies te zijn). In 1903 en 1904 waren er kleinere uitbarstingen, en in de jaren zeventig werd er voor het laatst enige activiteit gemeten. Toch wordt de vulkaan zeker niet als dood beschouwd. Door geologen wordt verwacht dat de vulkaan binnenkort weer tot uitbarsting zal komen, aangezien zij historisch gezien een 100-jarige uitbarstingcyclus heeft.

Maar goed, toen was het tijd om de kou in te gaan. We worden bijna weggeblazen door de ijzige wind en besluiten maar snel te starten met ons rem-avontuur. De weg naar beneden bestaat uit vulkaanzand, kiezels, keien en hobbels en loopt de eerste 15 km vrij stijl omlaag. Jochem gaat er als een speer vandoor op zijn mountainbike en ik volg iets behoudender. Na 15 km vertelt de gids dat de twee Duitsers alsnog gekomen zijn en dat we weer omhoog gaan. Als we willen mogen we nog een keer de eerste 15 km doen!!!

Natuurlijk doen we dat! Jochem kan zijn persoonlijk record verbreken en ik kan steeds beter bij hem in de buurt blijven, dus dat lijkt ons een goed plan. De Duitse vrouw valt na 1 meter al van haar mountaibike en besluit met de Jeep naar beneden te gaan.

De gids stelt Jochem en mij voor om off-road te gaan rijden. Nog net iets spannender....
Voor mij geen succes, want ik vlieg na 50 meter al door de lucht! Jochem en de gids gaan vrolijk verder, terwijl ik met de Duitser het 'veilige' pad maar weer ga volgen. Na zo'n 35 km besluit ik dat de pijn te erg wordt en moet helaas afstappen. Niet veel later geeft de Duitser het ook op.

Na de lunch vertelt de gids aan Jochem dat er over een paar kilometer een klim aan zit te komen en dat hij dan ook echt wel in de auto mag gaan zitten. Maar Jochem denkt er niet aan en wil de totale trip beleven. Na 52 km vertelt de gids hem dat hij toch wel erg veel last van zijn rug heeft en gaat stoppen. Jochem mag nog wel alleen doorgaan, maar besluit sociaal te doen. Het is mooi geweest zo.

Ma 18/08/2008
Het zit erop. Het is tijd om weer even thuis te gaan kijken. Om 4.30 uur checken we in, vliegen we in 5 uur naar Houston en wachten daar 7 uur totdat we weer 10 uur verder mogen vliegen. Na 2 uur in de trein stappen we moe maar zeeeeeeeer voldaan ons huis binnen.